|
||
|
Historia szkołyPonad sześćdziesięcioletnia historia Zespołu Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego im. Wincentego Witosa w Różańcu rozpoczęła się w roku szkolnym 1957/1958 od utworzenia jednorocznej Szkoły Hodowlanej na terenie dawnego majątku folwarcznego dziedziczki Jagowdowej. Rok później powstała Szkoła Rolnicza I stopnia, w której nauka trwała 2 lata. Początkowo uczęszczało do niej 35 uczniów zróżnicowanych pod względem wieku. Uczniowie ci mieszkali i uczyli się w bardzo trudnych warunkach, albowiem stary drewniany barak musiał pomieścić dwie sale lekcyjne, kancelarię, stołówkę, kuchnię, łazienkę i mieszkania pracownicze. Nauka odbywała się w systemie dwuzmianowym.
Mimo trudnych warunków uczniów przybywało w związku z tym w roku 1964
władze administracyjne i oświatowe podjęły decyzję o budowie nowego
obiektu szkolnego. W roku 1965/1966 Szkoła Rolnicza I stopnia w Różańcu
została przemianowana na Zasadniczą Szkołę Rolniczą. 1 września 1969
roku zakończono budowę i oddano do użytku budynek mieszczący 18
klasopracowni, pełnowymiarową salę gimnastyczną, internat na 420 miejsc
z kuchnią, stołówką i świetlicą, 2 bloki mieszkalne z czterdziestoma
mieszkaniami dla nauczycieli oraz warsztaty szkolne. Uczniowie mogli
odtąd pobierać naukę i mieszkać w naprawdę godziwych warunkach.
Mając na uwadze rozwój rolnictwa oraz potrzeby młodzieży szkoła
poszerzała swoją ofertę kształcenia. Podjęto też działania mające na
celu stworzenie możliwości kształcenia i podnoszenia kwalifikacji
dorosłych, pracujących we własnych gospodarstwach lub zakładach
związanych z rolnictwem. W tym celu utworzono zaoczne Technikum Rolnicze
i Pomaturalne Studium Tytoniarskie. Efektem szerokiego profilu
kształcenia było powołanie w 1978 roku Zespołu Szkół Rolniczych w
Różańcu.
W 1988 roku władze oświatowe na wniosek grona pedagogicznego i uczniów
nadały szkole imię Wincentego Witosa. Przy wyborze patrona kierowano się
tym, że Wincenty Witos był wielkim patriotą, najwybitniejszym przywódcą
polskiego ruchu ludowego, mężem stanu, trzykrotnym premierem. Przy
okazji tej uroczystości szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez
absolwentów i Radę Rodziców.
Od 1 stycznia 2007 roku organem prowadzącym placówkę został Minister
Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Dzięki wsparciu finansowemu ministerstwa w
ostatnich latach przeprowadzono wiele remontów w budynku szkoły,
internatu i warsztatów szkolnych. Unowocześniono bazę dydaktyczną w celu
zapewnienia wysokiego poziomu kształcenia. Nasza młodzież bierze udział
w różnych konkursach i olimpiadach osiągając w nich sukcesy. W ciągu
ostatnich lat mamy laureatów Olimpiady Wiedzy i Umiejętności Rolniczych
w blokach: gastronomii i mechanizacji
Z dniem 1 września 2012 roku powołano Centrum Kształcenia Ustawicznego,
dzięki czemu szkoła może prowadzić kształcenie w ramach kursów
kwalifikacyjnych. 10 października 2015 roku szkoła była gospodarzem Ogólnopolskiego Zjazdu Szkół im. Wincentego Witosa, który został zorganizowany z okazji 70. rocznicy śmierci Wincentego Witosa oraz 120. rocznicy powstania zorganizowanego Polskiego Ruchu Ludowego. W spotkaniu uczestniczyły delegacje szkół z całej Polski wraz pocztami sztandarowymi. Od kilku lat szkoła prowadzi własne gospodarstwo rolne o powierzchni 27 ha. Posiada nowoczesny park maszynowy. Młodzież zdobywa wiedzę i umiejętności m.in. zakresu rolnictwa precyzyjnego. Dla uczniów prowadzony jest kurs prawa jazdy kategorii B i T oraz obsługi kombajnu zbożowego. Do tego celu szkoła posiada 2 place manewrowe.
31 maja 2019 roku odbył się jubileusz 60-lecia placówki połączony ze
zjazdem absolwentów. Uroczystość uświetnili przedstawiciele władz
ministerialnych, samorządowych, oświatowych i kościelnych. JubileuszZespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego w Różańcu to szkoła o wieloletniej, bogatej tradycji. 30 maja 2009 r. odbyły się obchody jubileuszu 50 lecia placówki. Wzięli w nich udział przedstawiciele władz ministerialnych i lokalnych, absolwenci i uczniowie szkoły, nauczyciele, pracownicy. Poprzedzone długimi i starannymi przygotowaniami obchody jubileuszu rozpoczęły się mszą w pobliskim kościele. Następnie w sali gimnastycznej odbyła się część oficjalna uroczystości, na którą złożyły się wystąpienia: dyrektora szkoły, gości, przedstawicieli władz, a także część artystyczna. Część artystyczną przygotowali uczniowie pod opieką p. Małgorzaty Ułanowskiej. Złożyły się na nią teksty wierszy, piosenek, przeplatane humorystycznymi komentarzami i anegdotami nawiązującymi do życia szkoły. Całość zakończył występ grupy tanecznej, która zaprezentowała wiązankę tańców ludowych. Publiczność żywo reagowała na występy młodzieży, nagradzając ją gorącymi oklaskami. Po części oficjalnej absolwenci udali się do klas na spotkania z wychowawcami, nauczycielami, kolegami. Zwiedzali szkołę i internat, spacerowali po parku, oddawali się wspomnieniom. Po obiedzie w stołówce internatu te nieoficjalne spotkania kontynuowano. Wieczorem odbyła się kolacja połączona z wesołą zabawą.
Małgorzata Ułanowska I. Dzieciństwo i młodość. Urodził się 21 stycznia 1874 w Wierzchosławicach k. Tarnowa w biednej, chłopskiej rodzinie galicyjskiej. Rodzice posiadali zaledwie 2 morgi lichego gruntu. Witos mieszkał z nimi w przerobionej na mieszkanie stajence, a w sieni chowała się jedyna krowa. Ze względu na biedę później niż rówieśnicy zaczął naukę. Ukończył zaledwie 2-klasową szkołę ludową, do której uczęszczał przez 4 zimy, ale wiedzę nieustannie uzupełniał przez samokształcenie. Pracował okresowo jako robotnik rolny i drwal w lasach księcia Sanguszki. Po odbyciu służby wojskowej Wincenty ożenił się i stał się zamożnym gospodarzem. II. W ruchu ludowym, samorządzie i parlamencie. Od 1893 był korespondentem Przyjaciela ludu, od 1895 związał się z pierwszą partia chłopską- Stronnictwem Ludowym (od 1903 PSL). W 1913 był współinicjatorem rozłamu w PSL, w 1914 współzałożycielem PSL Piast, do 1918 wiceprezesem a w latach 1918-31 prezesem tej partii. W 1908 został wybrany na wójta Wierzchosławic i sprawował ten urząd aż do 1931 kiedy sanacja zlikwidowała samorząd. W latach 1908-14 był posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie, a od 1914 do 1918 posłem do Rady Państwa w Wiedniu. III. Ku Niepodległości W czasie I wojny światowej przeszedł od orientacji proaustriackiej do niepodległościowej. W latach 1917-18 był nawet członkiem Ligi Narodowej. Współinicjator słynnej rezolucji Koła Polskiego w parlamencie austriackim domagającej się wolnej Polski z dostępem do morza. Współtwórca i przewodniczący polskiej Komisji Likwidacyjnej w latach 1918-19. IV. W Wolnej Polsce Witos odmówił wejścia do pierwszych rządów I. Daszyńskiego i J. Moraczewskiego ze względu na ich lewicowy charakter. W latach 1919-33 był posłem na Sejm i przewodniczącym klubu parlamentarnego PSL Piast. Był też 3-krotnie premierem. Pierwszy raz objął ten urząd 24 VII 1920 kiedy dosłownie oderwany od pługa stanął na czele Rządu Obrony Narodowej. Jako premier wezwał prawie milion braci- chłopów do wojska. Uratował w ten sposób z J. Piłsudskim jako Wodzem Naczelnym Polskę i Europę przed nawałą bolszewicką. Zahartowany w dzieciństwie był silny fizycznie, pracował permanentnie i mógł wyjeżdżać w teren wizytować oddziały wojska polskiego. Ustąpił z urzędu 13 IX 1921 gdy niebezpieczeństwo minęło, uchwalono Konstytucję marcową i dokonał się korzystny dla Polski podział górnego śląska. Drugi raz był premierem od 28 V do 14 XII 1923. Oddał władzę wskutek trudności gospodarczych. Po raz trzeci pełnił urząd premiera od 10 do 15 maja 1926, został obalony wskutek zamachu majowego J. Piłsudskiego. Pełniąc tak wysokie stanowiska w państwie nie zapominał o swoich chłopskich korzeniach. Nie nosił krawata, chodził w butach z cholewami, a po powrocie do Wierzchosławic wykonywał sam prace w gospodarstwie. Stawał z sąsiadami do budowy drogi czy młyna. Cechował go pragmatyzm, długo ważył argumenty za i przeciw przed podjęciem decyzji. Był oszczędny i nie szastał groszem publicznym. Przez rok zarabiał mniej niż większość premierów w ciągu 2 miesięcy. Rocznie z funduszu dyspozycyjnego wydawał mniej niż większość premierów przez 2 miesiące. V. W opozycji. Był współorganizatorem centrolewu i Kongresu Obrony Prawa i Wolności Ludu. 10 IX 1930 aresztowany i uwięziony w Twierdzy Brzeskiej. Po 74 dniach zwolniony, w latach 1931-1932 sądzony w procesie brzeskim i skazany na 1,5 roku więzienia. Został przez sanacje pozbawiony wszystkich urzędów, odebrano mu nawet Order Orła Białego, który otrzymał za zwycięstwo nad bolszewikami. Po zjednoczeniu ruchu ludowego w latach 1931-35 był przewodniczącym RN SL a w latach 1935-39 prezesem NKW SL. VI. Emigracja W latach 1933-39 Witos na emigracji w Czechosłowacji w 1936 był jednym z inicjatorów powołanego w Szwajcarii frontu Morges, a w 1937 powszechnego strajku chłopskiego. Po zajęciu Czechosłowacji przez Hitlera był ścigany przez gestapo i powrócił 30 III 1939 do kraju. Został przejściowo aresztowany przez sanację, po kilku tygodniach zwolniony i 17 V objął prezesurę PSL. Wezwał chłopów do obrony Ojczyzny przed agresją niemiecką. VII. II wojna 16 września 1939 został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniach w Rzeszowie, Berlinie i Poczdamie oraz w areszcie domowym w Zakopanem i Wierzchosławicach. Nie zgodził się na kolaboracje z Niemcami. Nawet wtedy gdy Niemcy uwięzili w obozie koncentracyjnym Jego jedyną córkę Julię. Ze względu na stan zdrowia nie udało się AK przerzucić Witosa na Zachód. Po wkroczeniu sowietów Witos został w III 1945 aresztowany przez NKWD i przewieziony do Warszawy, a następnie do Brześcia. Gdy odmówił współpracy z komunistami zwolniony został z aresztu domowego i ciężko chory wrócił do Wierzchosławic. Odrzucił też propozycje wejścia do KRN. W VI 1945 powołano go na wiceprezydenta KRN ale nie podjął obowiązków. Poparł tworzone przez Mikołajczyka PSL i objął funkcję honorowego prezesa. Wyniszczony chorobą Parkinsona trafił do szpitala w Krakowie. Zmarł 31 X 1945 a Jego pogrzeb w Wierzchosławicach z udziałem 100 tys. osób był wielkim hołdem dla Witosa i manifestacją poparcia wsi dla wolnej Polski. Witos zostawił nam swoją spuściznę: Wybór pism i artykułów 1939, Moje wspomnienia tom. 1-3 (1964-65) i Moja tułaczka 1967. Wincenty Witos był wielkim patriotą i jednym z Ojców Niepodległości. Dążył do emancypacji ekonomicznej chłopów i rozwoju oświaty na wsi ale zawsze interes narodowy stawiał ponad interesem klasowym. Rozbudził świadomość narodową i propaństwową chłopów polskich. Miał poglądy centrowe a mimo to był atakowany przez przeciwników, którzy nie rozumieli, że należy służyć bezinteresownie Polsce pomimo różnic i podziałów. Miarą Jego wielkości jest fakt, że był najczęściej cytowanym z polskich polityków w homiliach Prymasa 100-lecia kardynała Stefana Wyszyńskiego i największego z rodu polaków Św. Jana Pawła II. Credo Witosa: „Niema sprawy ważniejszej niż Polska.” „Chłop zachował w najgorszych chwilach ziemię, religię i narodowość. Te 3 wartości dały podstawę do stworzenia państwa.” „Kiedy nie było Polski dążyć do niej, gdy przyszła-pracować dla niej, a gdy była w potrzebie bronić jej.” „Praca na roli, współżycie z przyrodą wychowują ludzi z charakterem, polegających na własnych siłach, odpowiedzialnych, pracowitych, gospodarnych.” „Fundamentem państwa musi być obywatel wolny, świadomy i ze swego losu zadowolony.” „… a Polska winna trwać wiecznie”
O Różańcu… Czy wiecie, że 50o 20’ N, 22o 50’ E to współrzędne geograficzne naszej sielankowej wsi Różaniec? Miejscowość położona jest na południowym skraju gminy Tarnogród, nad rzeką Lubiją, w obrębie Płaskowyżu Tarnogrodzkiego. Bardzo łatwo tu trafić. Historia wsi sięga roku 1550. W roku tym, staraniem Jana Kuźmy, któremu Zygmunt August dał przywilej osadniczy na prawie niemieckim z prawem karczowania lasów nad rzeką Lubiją, powstała mała miejscowość. Od tamtego czasu wieś rozwijała się, przybywało jej mieszkańców. Szczególne miejsce w historii Różańca zajmują wydarzenia II wojny światowej. Wówczas, jeden z mieszkańców wsi - Jan Komosa pseudonim „Zora” - stworzył oddział wojskowy, który wszedł w skład Batalionów Chłopskich. Za swoje zasługi w ruchu oporu, Różaniec został odznaczony Krzyżem Partyzanckim. Różaniec, to nie tylko miejscowość z XVI – wiecznym czasem powstania i burzliwą historią, to przede wszystkim wieś z malowniczym pejzażem, sprzyjającym relaksowi na łonie przyrody. Przy typowo rolniczym charakterze wsi, gdzie rozległe pola uprawne dają utrzymanie większości mieszkańców, Różaniec może się poszczycić funkcjonowaniem w jego obrębie Zespołu Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego, który jest najważniejszym ośrodkiem kulturalnym miejscowości. To szkoła z długoletnią tradycją, która mając na uwadze oczekiwania młodych ludzi i potrzeby rynku pracy, wprowadza nowe specjalizacje. Oferta edukacyjna szkoły jest więc stale uatrakcyjniana, a baza dydaktyczna unowocześniana. Różanieckie gospodarstwa, nowocześnie urządzone i zmechanizowane, zgodne ze standardami UE i nastawione na rozwój, stanowią wizytówkę wsi, podobnie jak i szkoła ponadgimnazjalna, która będąc pod kuratelą Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, stała się nowoczesnym centrum kształcenia. Piękna okolica szkoły wraz z przyległym do niej parkiem, wspaniale utrzymanymi stawami, typowym dla tego miejsca zaciszem, sprzyja edukacji i wychowaniu młodzieży. Wypielęgnowane uczniowskimi dłońmi rabaty, owinięte bluszczem altany oraz parkowe ławeczki wśród zieleni, stanowią ulubione miejsca uczniów, którzy właśnie tu, po kilkugodzinnej pracy umysłowej, odpoczywają i oczekują na autobus. Dzięki oddaleniu szkoły od większych aglomeracji miejskich, nie docierają do niej narkotyki, dopalacze i przemoc, a młodzi ludzie mają tu doskonałe warunki rozwoju intelektualnego, jak i spędzania czasu wolnego. Na przestrzeni lat mury tej szkoły opuściło wielu wykwalifikowanych rolników, którzy we własnych gospodarstwach wykorzystują wiedzę i umiejętności nabyte podczas nauki we wspomnianej placówce. I.G. |
|||||||
|
|
Licznik odwiedzin strony Ostatnia aktualizacja 22 czerwca 2022. Aktualizacja: A. Wardach |
|